Alışmak

    Ayşe'nin elini tuttuğu anda hissettikleri ve şimşek gibi çakan düşünceleri bu hayatta asla mutlu olamayacağını keşfetmesine yol açmıştı. Aslında elini tutmaya bile cesaret edememiş, sadece avucunun içiyle eline bir kaç saniye dokunmuştu. Korkarak gözlerinin içine baktığında, Ayşe'nin yüzünde aynı heyecanı ve gülümsemeyi gördü. Çekmedi elini kadın. Hatta Ali saygısızlık yaptığını düşünüp elini aşağıya indirirken Ayşe, adamın parmaklarını tutmaya çalıştı. 
    
    Ali biraz şaşırsa da gerçek mi yoksa kendi zihninin bir oyunu mu bilemedi.
"Özür dilerim. İzin almadan tutmamalıydım" derken gözlerini aşağıya indirdi.
"Özür dilenecek bir şey yok. Ama şimdi gitmem lazım. Yarın görüşürüz."
Ali, kadının ilerlerken rüzgardan havalanan saçlarını hayranlıkla izledi. "Görüşürüz."

    Ne yaptım ben. Ne kadar kontrolsüz bir adamım diye kendi kendine söylenmeye başladı. Ama bir yandan da hayat doluydu. Evet hissettiklerini betimleyen kelimeler tam olarak bunlardı. Sanki daha önceden yaşamıyormuş gibi hissediyordu çünkü şimdi mantığı yok eden, savaşlara yol açan aşk ile, bütün hücrelerine kadar dolu olduğunu hissediyordu. o da biliyordu tabi, sert yağan yağmur nasıl çabuk biterse, bu da öyle kısacık sürecekti. Alışacaktı Ayşe'nin yumuşacık ellerini tutmaya, içini titreten bakışlarına, hatta öpmeyi hayal bile edemediği dudaklarına. Alışmakta istiyordu zaten. Daha yeni tanıştığı bu kadınla evlenmek, çocuklar yapmak istiyordu. İlk defa ölümden korkmuştu çünkü, en iyi ihtimalle biliyordu ki ölüm onları ayıracaktı. 

    Peki alışmak yok edecek miydi bu hissi? Yok olursa bu hisler birlikte olmak isteyecek miydi onunla? Başka bir kadına mı koşacaktı yoksa? 
Ne garipti hayat. Yeni olan şey korkuturken bir yandan heyecan veriyordu. Oysa korkudan ve huzursuzluktan kurtulmak için çaba harcadıkça, rutine sokdukça hayatımızı, Ali'nin de artık bildiği gibi o, hayat değildi.