osmanın gözünden...

   Adem, sarsılarak giden arabanın arka koltuğunda, sosyal medya paylaşımlarına bakıyordu. En son ne zaman gülümsediği bir fotoğraf paylaştığını merak etmişti. Bir hafta, bir ay geçti… yok. Parmakları hızlandı. Daha gerilerdeydi biliyordu. Fotoğraflar boş bakışlardan kızgınlığa dönüştüğünde kendi gibi öfkeli yüzler ona eşlik etti. Daha eski zamanlara indi, saçlarını asice üç numaraya vurdurmadığı zamanlara. Yakışıklıydı aslında Adem. Kabul etmese de çapkın derlerdi ona. Spreyle kabartıp yana yatırdığı saçlarına baktı. Ne önemi kalmıştı artık? Gülümsemeyince afilli saçların ne önemi vardı?    Sonunda gülümsediği son fotoğrafını buldu. Oldukça sıradan geçen bir günün ardından arkadaşlarıyla barda çekildiği fotoğraftı. Fotoğrafı büyütüp kendi yüzüne yaklaştı. Birden gözleri doldu ve yanaklarından aşağıya süzüldü.    Annesi içindeki acıyı hissetmiş gibi ön koltuktan arkasına döndü ve Adem'in dizine dokunarak gülümsedi. "Bak oğlum göreceksin bu se...

    Ayşe'nin elini tuttuğu anda hissettikleri ve şimşek gibi çakan düşünceleri bu hayatta asla mutlu olamayacağını keşfetmesine yol açmıştı. Aslında elini tutmaya bile cesaret edememiş, sadece avucunun içiyle eline bir kaç saniye dokunmuştu. Korkarak gözlerinin içine baktığında, Ayşe'nin yüzünde aynı heyecanı ve gülümsemeyi gördü. Çekmedi elini kadın. Hatta Ali saygısızlık yaptığını düşünüp elini aşağıya indirirken Ayşe, adamın parmaklarını tutmaya çalıştı.           Ali biraz şaşırsa da gerçek mi yoksa kendi zihninin bir oyunu mu bilemedi. "Özür dilerim. İzin almadan tutmamalıydım" derken gözlerini aşağıya indirdi. "Özür dilenecek bir şey yok. Ama şimdi gitmem lazım. Yarın görüşürüz." Ali, kadının ilerlerken rüzgardan havalanan saçlarını hayranlıkla izledi. "Görüşürüz."     Ne yaptım ben. Ne kadar kontrolsüz bir adamım diye kendi kendine söylenmeye başladı. Ama bir yandan da hayat doluydu. Evet hissettiklerini betimleyen kelim...